ارتقای پایداری محیطی واجتماعی در طراحی مجتمع مسکونی در کلانشهر تهران

یکی از عناصر مهم شهرسازی جدید و از جمله احتیاجات اساسی انسان علاوه بر هوا و غذای سالم مسکن مناسب می باشد که این امر به دلیل آثارو تبعات اقتصادی و اجتماعی ، فرهنگی ، زیست محیطی مهمی است که مسکن دارا می باشد. معماری و شهرسازی ایران با ورود اندیشه های بیگانه ، تقلید و تکرار بدون ارزیابی آن به شدت تحت تاثیر معماری غرب قرار گرفته است و در بسیاری از موارد در تقابل با اصول معماری سنتی خود میباشد به طوریکه برخلاف معماری سنتی حداقل استفاده از انرژی هاو فضاهای طبیعی را به عمل می آورد. در نهایت با تمام تغییراتی که در نحوه زندگی و معیشت مانسبت به گذشته ایجاد شده، خانه مسکونی کانون زندگی انسانها و شرایط محیطی آن در نحوه رفتار و شخصیت ساکنان آن تاثیر گذار می باشد. محدودیت های موجود در شهرهای بزرگ منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیده است . فضای باز مسکونی علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه طبیعی به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی است. با توجه به سابقه سنتی حضور حیاط در زندگی ایرانی فضاهای طبیعی مجالی برای گسترش عملکرد فضاهای داخلی و رابطه آن با فضاهای بیرونی است. متاسفانه امروزه نقش فضاهای اجتماعی وفضاهای سبز در طراحی مجتمع های مسکونی بسیار کمرنگ شده است.هدف از این پژوهش پر رنگ کردن نقش این فضاها در زندگی روزمره انسان و بازنگری و شناخت وضع موجود و طراحی آگاهانه تر و منطبق بر شرایط پایداری محیطی و اجتماعی می باشد.

کلیدواژه ها:

شهرسازی جدید ، معماری سنتی ، فضاهای اجتماعی ، فضاهای سبز