بررسی و تحلیل کارایی روشهای مدلساز ی رفتار رئولوژی پلیمرها

اهمیت پلیمرها و کارایی آنها به منظور اهداف مختلف در مهندسی نفت بر کسی پوشیده نیست و به همین دلیل شناخت خصوصیات رئولوژی محلولهای پلیمری بسیار با اهمیت میباشد. یکی از راههای بررسی و شناخت این خصوصیات برای جلوگیری از اتلاف زمان و هزینه، مدلسازی میباشد. روشهای مدلسازی چند مقیاسی رفتار پلیمرها، در سطوح مختلف بر اساس طول و زمان آسایش به چهار دسته کلی روشهای مکانیک کوانتوم، روشهای اتمی و مولکولی، روشهای مزوسکوپیک و روشهای پیوسته تقسیم میشوند. از بین روشهای اتمی و مولکولی، روشهای دینامیک مولکولی و مونتکارلو بالاترین مقبولیت را داشته و از بین روشهای مزوسکوپیک، روش دینامیک برونین، روش شبکه بولتزمن، دینامیک پراکنش ذره و روش وابسته به زمان گینزبرگ-لاندا بیشترین کارایی را دارند. روش المان محدود و مدلهای میکرومکانیکی از بین روشهای پیوسته بیشتر مد نظر هستند. در این مقاله با بررسی اصول بنیادی و معرفی اساس این روشها سعی شده تا بین آنها مقایسه ای فنی صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

مدلسازی ، نانوکامپوزیتهای پلیمری ، روش چند مقیاسی