محدودیت های طرح های عمرانی در مواجه با میراث فرهنگی و محیطزیست

از مهم ترین دغدغه های دولت ها در تمامی کشورها به خصوص کشورهای در حال توسعه، تسریع در انجام پروژه های عمرانی است. با توجه به رشد روزافزون کشورهای در حال توسعه و تلاش این کشورها برای جانماندن از قافله پیشرفت، ناگزیر در انجام این پروژه ها می باشند. در مسیر انجام این پروژه ها و طرح های عمرانی علاوه بر مشکل نقدینگی همیشه مشکلات دیگر بروز می نماید. از جمله این مشکلات برخورد با مالکین زمین ها در پروژه های راه سازی و جاده کشی یا کشیدن لوله های خطوط گاز است. اما مهمترین محدودیت ها که در اجرای این طرح ها قابل ذکر است محدودیت های زیست محیطی و میراث فرهنگی است که معمولاً در اجرای طرح های عمرانی نادیده گرفته می شود. با توجه به اعلامیه ی حقوق بشر و قانون اساسی، حفظ میراث فرهنگی و محیط زیست از اولویت های دولت می باشد. میراث فرهنگی هر کشور نشان دهنده تاریخ و تمدن یک ملت و از عواملی است که ملت ها و دولت ها در عرصه بین المللی، نشان غرور و افتخار ملی خود دانسته و باید به نسل های بعد منتقل شود. همچنین حفظ محیط زیست هر کشور با توجه به محدودیت های فراروان منابع کره زمین قابل بررسی و توجه بوده و در این میان وضعیت خاص محیط زیستی ایران که با کمبود فراوان آب و منابع زیست محیطی مواجه است چالش جدی در این عرصه محسوب می شود. بنابراین دولت ها با یک تعارض رو به رو هستند که از یک طرف مجبور به انجام پروژه های عمرانی جهت تسریع پیشرفت کشور می باشند و از سوی دیگر باید در اجرای این طرح ها از حقوق بشر نسل سوم محافظت نمایند. حال سؤالی که مطرح می شود این است که دولت چگونه باید از این نسل سوم حقوق بشر در برابر اجرای طرح های عمرانی که بیشترین آسیب را به این عرصه ها وارد می کند محافظت نماید و این محدودیت ها در اجرای طرح های عمرانی چیست. در این مقاله ضمن تعریف طرح های عمرانی دولتی و ارائه تعریف از نسل سوم حقوق بشر، به برخورد این دو پدیده اشاره می کنیم.