تناص قرآنی در دیوان ترانه های ایلیایی احمد عزیزی

یکی از شیوه های بررسی متون، مطالعه ی بینامتنی آن است. تناص یعنی خواندن متن با توجه به متون دیگر و مبتنی براین اندیشه است که متن، نظامی بسته و مستقل نیست و هیچ متنی در خلأ پدید نمی آید و خواسته یا ناخواسته با متون دیگر ارتباط دارد. این نظریه در اواخر دهه ی شصت میلادی توسط ژولیا کریستوا در خلال بررسی هایی که بر آراء و افکار میخائیل باختین داشت - خصوصا در بحث پیرامون مکالمه گری وی - ارائه شد. احمد عزیزی، شاعر توانمند و آیینی کرمانشاهی ، به واسطه ی آشنایی با قرآن کریم بیشک در سخنان خویش از نص آن تأثیر پذیرفته است. نویسندگان برآنند در این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی ، الهام پذیری شاعر از مفردات و عبارات قرآن کریم نمایان سازند.

کلیدواژه ها:

قرآن کریم ، تناص لفظی ، احمد عزیزی ، دیوان ترانه های ایلیایی