توانمندسازی روانشناختی و نقش آن در بهبود بهره وری (مطالعه موردی: آموزش و پرورش محمودآباد)

هدف پژوهش حاضر بررسی سنجش توانمندسازی کارکنان و ارتباط آن با بهره وری می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل 250 نفر از مدیران آموزشی و کارکنان آموزش و پرورش شهرستان محمودآباد بود که با استفاده از فرمول کوکران تعداد نمونه 151 نفر محاسبه گردید. روش تحقیق از نوع میدانی، کاربردی و کتابخانه ای و ابزار جمع آوری داده ها از دو نوع پرسشنامه بوده است : 1- پرسشنامه استاندارد توانمندسازی روانشناختی کارکنان متعلق به میشرا و اسپیتزر، 7- پرسشنامه استاندارد بهره وری نیروی انسانی آجیو، که پس از اطمینان از روایی و پایایی آنها مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و به کمک آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون کولموگوروف اسمیرنف مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج تحقیق نشان داد که همبستگی ضعیف میان توانمندسازی روانشناختی کارکنان و بهره وری آنان وجود دارد، همچنین بیشترین و کمترین میانگین در بین ابعاد توانمندسازی روانشناختی کارکنان به ترتیب متعلق به ابعاد احساس شایستگی و احساس اعتماد به همکاران می باشد بین توانمندسازی روانشناختی کارکنان و بهره وری آنان رابطه معنی دار وجود دارد. با توجه به طیف لیکرت و آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن عدد بدست آمده در این بررسی رابطه معنادار بوده و با شدت 0/298 چنین استنباط می شود که رابطه مذکور خطی و مستقیم است و شدت این همبستگی ضعیف می باشد و می توان از نظر آماری و تجربی به صدق آن کاملاً اطمینان داشت. بنابراین افزایش توانمندسازی روانشناختی کارکنان در بهبود بهره وری آنان اثر مثبت داشته است. همچنین پیشنهاد می شود مدیران همواره سعی کنند تا به وسیله مشارکت دادن کارکنان از یک سو به به آنان کمک کنند و از سوی دیگر روحیه همکاری و مساعدت را در سازمان گسترش دهند زیرا مشارکت کارکنان در جریان هدف گذاری، تصمیم گیری و انجام فعالیت های سازمان، باعث تقویت جو اعتماد می شود .

کلیدواژه ها:

توانمندسازی روانشناختی ، بهره وری ، شایستگی ، موثر بودن