بررسی مفهوم واژه خیابان درمتون تاریخی

خیابا نها چارچوب و بدنه و ساختار اصلی شهر را تشکیل می دهند . آنها در حقیقت جزیی از فضاهای عمومی شهر هستند که با ایجاد ارتباط بین بخش ها و فعالیت های مختلف یک شهر، همانند شریان ها در بدن ، آن را زنده نگه میدارند. بررسی مفهوم « خیابان »از طریق ریشه یابی آن در زبان فارسی، ما را با جنب ههای کیفی مطرح شده در فرهنگ کشورمان در مورد این پدیده آشنا می سازد، تا از این طریق بتوانیم به خلق مفاهیم جدید بر پایه آنها دست پیدا کنیم. در این پژوهش پس از بررسی مکتوبات و اسناد تاریخی و چگونگی ارائه مفهوم« خیابان » در آنها و با مطالعه، تحلیل و تطبیق محتوای معانی مرتبط با این مفهوم مشخص گردید که اولین بار واژه« خیابان » در متون تاریخی قرن نهم هجری مشاهده شد، که آن را نام یکی از بلوکات شهر تاریخی هرات ذکر نموده اند. از عصر صفویه به این سو که توسعه شهر ایرانی در خارج از بافت های کهن آغاز شد. « خیابان »نیز به عنوان یک عنصر شهری طراحی شده، مطرح شد. این واژه از قرن یازدهم هجری به بعد، به معنی گذرگاه و راهی که در باغها در میان باغچه ها و درختان و صحن چمن احداث میگردد، وارد فرهنگ های فارسی شد

کلیدواژه ها:

شهر ، خیابان ، زبان فارسی ، اسنادتاریخی