بررسی عوامل ناکارامدی آموزش معماری مدرن دردوران معاصر ازدیدگاه حکمت اسلامی

پیش از پیدایش مدارس و دانشگاه ها و به طور کلی سیستم های نوین آموزشی، معماری بعنوان یک پیشه و شغل سنتی و حرفه ای از سازنده به شاگرد در محل اجرای بنا که عموماً به دستور عوامل حکومتی و یا اشخاص خاصی که بدنبال بجا گذاشتن اثری عام المنفعه از خود بودند، انتقال داده میشد و آموزش عملی و نظری در طی ساخت اثر توامان صورت میگرفت و آموزشی جهت دار و هدف دار بود و مهارتی به شاگرد نمی آموخت، مگر آنکه راه به کار گرفتن آن را نیز نشان دهد. تا قبل از پیدایش دوران تجدد آموزش معماری، آموزشی متعین و بر پایه اصالت سنت و بر دو مولفه مهارت و حکمت بوده و مهارت ها و حکمت ها در گرماگرم ساختن بنا از عمل استاد در نظر شاگرد نقش می بست. اما پس از ظهور سیستم های آموزش معماری به شیوه مدرن، به تدریج اهمیت آموزش به شیوه ی عملی کاسته و جای آنرا فراگیری تئوری هایی بدون درک شیوه ی استفاده آنها پر کرده است. نظریه های آموزشی بوزار و باوهاس دیگر کاربرد نداشته و اندیشه ها بدون انکه امکان آزمون درستی یا نادرستی داشته باشند به شاگردان تحمیل می شود. دراین مقاله به شیوه کمی به مشاهده و بررسی و جمع آوری اطلاعات و بصورت کیفی به تحلیل و نتیجه گیری از داده ها پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی ، آموزش معماری ، شیوه سنتی ، شیوه مدرن ، علوم اسلامی ، فضای انعطاف پذیر