بررسی اثر حاشیه نشینی بر شاخص اقتصادی و زیست محیطی در رسیدن به پایداری شهری ( مطالعه موردی : شهر زابل)

حاشیه نشینی و یا به تعبیر امروزی اسکان غیر رسمی، پیامد شهرنشینی و انتقال به پارادایم اقتصادی اجتماعی صنعتی شدن است. بافت های حاشیه ای با اسکان غیر رسمی، به دلیل فرسودگی و نارسایی های کالبدی، کمبود خدمات و زیرساخت های شهری مناسب از یک سو و شرایط نامطلوب زیست محیطی و انواع مسائل اجتماعی-فرهنگی و اقتصادی از دیگر سوی، به شدت نیازمند اقداماتی در جهت احیاء، توسعه و ساماندهی می باشند. تحقیق حاضر ضمن بررسی حاشیه نشینی و علل شکل گیری آن در شهر زابل به بررسی اثرات زیست محیطی و اقتصادی حاصل از این پدیده بر کیفیت زیستی شهرنشینان شهر پرداخته است. روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی و بررسی های میدانی می باشد که در نهایت تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای اماری و برای آزمون اطلاعات تحقیق از آزمون (خی دو) بهره گرفته شده است. نتایج نشان دهنده ان است شاخص های بیکاری و افزایش درآمد از بین شاخص های اقتصادی به ترتیب بیشترین و کمترین وزن را به خود اختصاص داده اند و شاخص آلودگی هوا و وجود فاضلاب های رها شده شهری از بین شاخص های زیست محیطی به ترتیب بیشترین و کمترین وزن را به خود اختصاص داده است. در مجموع نتایج حاکی از آن است امکانات و خدمات مختلف شهری و میزان توزیع مناسب ان در مناطق مختلف و تکمیل استاندارد سرانه آن، نسبت مستقیمی با رشد و یا عدم رشد نواحی حاشیه نشین شهر زابل دارد. و حاشیه نشینان شهر از حداقل امکانات و خدمات شهری و اقتصادی و زیست محیطی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، شهر زابل ، توسعه پایدار ، شاخص اقتصادی ، بافت فرسوده