بررسی مفهوم سکونت و عبور در پل خواجو

تداوم تجربیات معماری گذشته در راستای پاسخگویی به نیازهای جدید، پایه ای برای خلق آثار بدیع و در عین حال مورد پذیرش جامعه میباشد. پل خواجو اصفهان، نمونه ای از تکوین و تکامل چنین روندی است که در دوره صفویه به اوج شکوفایی رسید این شکوفایی که با مرمتپل های گذشته و احداث پل های جدیدهمراه بود، به دلیل رونق تجارت، پایتختی اصفهان و گسترش شهر به سمت رودخانه زاینده رود ایجادشد. پل خواجو دارای کالبد متفاوتی نسبت به دیگر پل های اصفهان است که به همین دلیل در این پژوهش به آن توجه ویژه شده است. سؤالات اصلی نیز پیرامون چگونگی شکل گیری این پل )خواجو( با توجه به تجربیات و ایده های رایج در پل های منطقه شکل گرفت. اینپژوهش که براساس مطالعات تطبیقی و به روش توصیفی تحلیلی انجام پذیرفته، نشان می دهد، آن چه سبب ارزش پل خواجو شده، نگاهیاست که به انسان پیاده دارد؛ انسانی که راه می رود، تفکر و تماشا می کند، می شنود، می آساید و به تفریح می پردازد. کالبد این پل، به همه این نیازها پاسخ داده و شرایط مناسبی را برای بروز آنها فراهم آورده است. از آن جا که امروزه بیش از گذشته، نیاز به چنین تفکری در طراحی وجود دارد؛ تجربه پل خواجو می تواند در طراحی پل ها و دیگر بناهای معماری مؤثر واقع شود. نتیجه این تجربه می تواند ارائه ایده هایی بهینه در طراحی باشد، که نیاز آشکار جامعه کنونی و مقدمه لازم برای شکل دهی به معماری معاصری است که از معضلات و آسیب های بسیاری رنج می برد

کلیدواژه ها:

پل خواجو ، عبور ، سکونت