شناخت نگرش معنا گراو تاثیر تجلی ان در اصول بنیادی معماری ایرانی اسلامی

مشکل حل بحران موجود در هنر و علم، عدم پیوند آن ها به منشاء آسمانی و الهی جهان آمده است. این وجه است که به طبیعت،آسمان و هنر جنبه تقدس می بخشد و با اتصال هنر به منشاء آسمانی آن، دنیایی پر رمز و راز و هماهنگ، تحت فرمان یک خالق حاصل می شود. معناگرایان نیز هنر معماری را تجلی دهنده برخی از مفاهیم، ارزش ها، باورها و اندیشه ها می دانند. از نگاه آن ها شیئ یا اثر هنری وسیله ای است برای رساندن پیام های معنوی و معنایی، معماری ایرانی اسلامی نیز از جمله نگرش هایی است که به دنبال خلق معنا از طریق معماری بوده که از مهمترین اصول و مفاهیم آن در رابطه با وجود مطلق و اصل وحدت می باشد. در این مقاله به شناخت نگرش معناگرا پرداخته می شود و تجلی آن در اصول بنیادی معماری ایرانی اسلامی و ایجاد معنا در آن ها مورد بحث قرار می گیرد. فرضیه ای که مطرح می شود، می تواند رابطه اشکال در معماری ایرانی اسلامی و ایجاد معنا در آن ها را بیان نماید. با استفاده از روش مطالعات موردی و مرور منابع و نظریات موجود می توان اصول بنیادی معماری ایرانی اسلامی را شناخت و رابطه اشکال مختلف و نوع کاربرد و ایجاد معنا در آن ها را پیدا نمود. نتایج حاصل از این مطالعات می تواند در مراکز آموزشی مربوطه استفاده شود و وجود معنا و معنویت در اصول بنیادی معماری ایرانی اسلامی مورد بحث و گفتگو قرار گیرد. اشاعه نگرش معناگرا در معماری ایرانی اسلامی و اطلاع رسانی از طریق برپایی نمایشگاه و همایش ها ورسانه ها به اقشار مختلف جامعه و دانش پژوهان، در طی زمان در برطرف نمودن بحران موجود در معماری ایران می تواند مؤثر باشد.اطلاعات حاصل از این پژوهش ها می تواند سبب شود که از پتانسیل های معماری ایرانی اسلامی در معماری امروز بهره گرفت.

کلیدواژه ها:

نگرش معنا گرا ، معماری ایرانی اسلامی ، اصول بنیادی ، وحدت