بررسی رابطه بین فرهنگ و هنر بومی و احیاء ان در معماری معاصرایران

بی تردید می توان گفت که عالی ترین آمال معنوی و مادی هر قومی در فرهنگ و هنر آنان تجلی می یابد و هنر را می توان به منزله هویت آن مردمان قلمداد کرد. مراکز هنری به عنوان مکانی برای حفظ ارزش ها و گنجینه های فرهنگی و هنری هر منطقه و قومی و یکی از مهمترین بناهای آن شهر یا کشور مطرح اند و هر روز تاثیر و جای پای خود را پرنگ تر، در تاریخ، فرهنگ و معماری تثبیت می کنند. مراکز هنری فارغ از اینکه به چه هدفی ساخته می شود و چه اثر و مفاهیمی در آن به نمایش درخواهد آمد، خود به عنوان یک شخصیت، نمود و اثری از معماری، هنر، علم، فن و فرهنگ آن منطقه مطرح است. همنشینی یا پیوند میان این عوامل متعدد و چند بعدی در چنین بناهایی، شاید از مهمترین سوال ها و بحث های مطرح در معماری معاصر می باشد. موضوع این پژوهش، یعنی مراکز هنری درواقع سیر و گفت و گویی میان این مفاهیم، رابطه میان خود آنها و همچنین رابطه شان با معماری معاصر است و نیز در راستای توجه به مفاهیم فرهنگی هنری برای بازشناسی و حفظ نمادهایی از فرهنگ ایران به عنوان گنجینه های سیرتکاملی و پیشرفت اندیشه بشری عمل می کند. نسل امروز در مورد تاریخ و گذشته ی خود بسیار آگاه تر است و به سوی شناخت آثار فرهنگی گذشتگان پیش می رود و چنین مکانی، باید گامی در جهت ارتقای سطح فرهنگ بردارد و در جهانی که دائماً متحول می شود، نیروی درک همیشه جدیدی را در مورد پیوند بین گذشته و آینده پیدا کند. پژوهش حاضر در پی آن است تا با نگاه و الهام از گذشته ونه تکرار صرف الگوی کالبدی، فضایی کارا و پویا به وجود آورد و نیاز به رشد و توسعه فرهنگی را با استفاده از پتانسیل ها و امکانات تاریخی و فرهنگی و استفاده بهینه از آن ها بر آورده سازد و علاوه بر آن به کمبود فضاهای جمعی شهری برای تعاملات اجتماعی و فرهنگی مردم پاسخ دهد.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، معماری معاصر ، فرهنگ ، هنر ، هنر بومی ، مراکز فرهنگی