بررسی مفاهیم و کارکردها در استفاده از نور طبیعی و تاثیر اقلیم بر آن در معماری سنتی

شاید نتوان بر اساس شکل و ظاهر بناهای متاخر تشخیص داد که مربوط به کدام نوع اقلیم این سرزمین هستند، چرا که عوامل اقلیمی و محیطی از جمله نور طبیعی که آثار معماری سنتی ایرانی را تحت تاثیر خود قرار می داده، امروزه آن چنان که باید و شاید مورد نظر قرار نمی گیرد. معماری سنتی ایرانی طبیعت را لمس کرده، آن را فهمیده و به زیبایی از آن بهره گرفته است. معماران ایرانی پایداری را در هماهنگ ی با طبیعت پیدا کرده اند و توانسته اند با آن سازگار شوند و ماهرانه منطق و انگیزه خود را در حاصل کار جلوه دهند. معماری سنتی اغلب با وسیعترین پهنه اقلیمی ایران که اقلیم گرم و خشک است ارتباط دارد و برای سازگار شدن با آن در پی ابداع عناصر و مفاهیمی بوده که از گزندگی آفتاب بکاهد. همچنین نور به عنوان نماد خورشید و حقیقت در معماری سنتی ایرانی ، چه ظاهری باشد که چشم را بنوازد و چه معنوی باشد که چشم دل را، جایگاه خاص خود را دارد. بدین منظور در این نوشته ابتدا به بررسی مفاهیم و کارکردهای نور طبیعی و تحلیل و مطالعه کتابخانه ایی استفاده شده است. از آنجا که هدف معمار ی ایرانی حذف کامل نور آفتاب نبوده و با در نظر گرفتن شرایط اقلیمی به دنبال استفاده مطلوب از ان بوده است. می توان از دستاوردهای آن، در طراحی پایدار معماری امروز و البته با امکانات و ابزارهای موجود بهره گرفت. این بررسی ها نشان می دهد که بسیاری از این موارد قادر به برآوردن نیازهای انسان جامعه کنونی است.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ایرانی ، نور طبیعی ، اقلیم