سیر تاریخی بناهای آرامگاهی در ایران

فرهنگ، مقوله ای پویاست که در ساختار تمدن بشری نقشی سازنده دارد و در تمامی مراحل رشد و تکامل انسان، در طول زمان شکوفا یا پژمرده می شود. معماری یکی از شاخه های هنر و تمدن است که از روزگار پیش از تاریخ مورد توجه گروه های مختلف انسانی قرار گرفته و سعی وافر در تکامل و گسترش آن به عمل آمده است. در میان زیرمجموعه های معماری، معماری آرامگاهی از جایگاه ویژه ای برخوردار است و بخش قابل توجهی از بقایای معماری قدیم را شامل می شود. این دسته از بناها از جنبه های مختلف معماری، تاریخی، هنری، مذهبی و اجتماعی قابل مطالعه و بررسی اند. بناهای آرامگاهی به سبب نوع کارکرد و ارزش نهفته در آنها، بیشترین نمادپردازی در طراحی و ساخت آنها نسبت به سایر فضاها صورت می گرفت و آنها را می توان بهترین بازتاب فرهنگ و اعتقادات یک جامعه دانست. در این تحقیق با توجه به مطالعات کتابخانه ای به بررسی پیشینه و روند تاریخی آرامگاه سازی در ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

بناهای آرامگاهی ، فرهنگ ، مرگ