بررسی عناصر معماری پایدار در اقلیم گرم و خشک ایران

رشد بی رویه جمعیت و به دنبال آن افزایش سکونت گاه های شهری در سال های اخیر، بی شک تغییرات زیست محیطی منفی و غیر قابل جبرانی را به همراه داشته است. گرم شدن تدریجی کره زمین و استفاده غیر مسولانه از انرژی های فسیلی، پیامد های ناخوشایندی را به همراه داشته است. از سوی دیگر قطع ارتباط یا دست کم، کمرنگی ارتباط میان معماری بومی و معماری روز دنیا سبب ایجاد چالشی شگرف در معماری معاصر گشته است. توسعه پایدار و مفاهیم آن به خوبی می تواند با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و به عنوان موثرترین عامل جهت تحقق اهداف اصلی پایداری مورد توجه قرار گیرد. توجه به قابلیت های معماری کهن کشور در همسویی با اقلیم و همچنین مفاهیم توسعه پایدار از یک سو و توجه به این موضوع که بهره گیری از تکنولوژی نمی تواند به تنهایی ضامن رفع مشکلات فرسایشی زیست محیطی باشد، از سویی دیگر بازنگری به موازین را ضروری می نمایاند.در این تحقیق سعی شده تا با مرور گذرا بر مفاهیم کلی معماری پایدار به تحلیل مبانی نظری معماری کهن ایران در اقلیم گرم و خشک پرداخته شود و موضوع پایداری عناصر اقلیمی در معماری کهن ایران با نیازهای روز معماری ایران سنجیده شود و در نهایت به این پرسش که آیا عناصر اقلیمی پایدار در معماری کهن ایران می تواند الگوی مناسبی جهت طراحی پایدار باشد، پاسخ داده شود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، اقلیم گرم و خشک ، معماری ایران ، عناصر پایداری معماری