بررسی نقش ایجاد مکان های اسکان موقت در کاهش اثرات سوانح و بلایای طبیعی

همه ساله درنقاط مختلف کره زمین افراد زیادی براثر وقوع سوانح طبیعی نظیر زلزله،جان وکاشانه ی خود را ازدست می دهند.درحال حاضرسالیانه بیش از 9000 زلزله ی کوچک و بزرگ توسط دستگاه های پیشرفته زلزله نگاری درایران به ثبت می رسدکه تعدادی ازاین زلزله ها توسط مردم نیزحس می گردد و اثرات مخربی هم به همراه دارد.برای ایمن سازی شهرها درمقابل بلایای طبیعی فرهنگ ایمن سازی شهرها بایدگسترش یابد. بدیهی است دراجرای سیاست های ایمن سازی شهرها، مردم، مدیران شهری ومسئولان دولتی نیز باید مشارکت کافی داشته وهمچنین دانش لازم راکسب نمایند.تامین مکان های مناسب جهت اسکان آوارگان یکی ازموارد مهم درمدیریت بحران است.بهترین راه برای اسکان موقت مردم، برپانمودن چادر وکانکس درنزدیک ترین و امن ترین محل به ساختمان تخریب شده است ولی از انجایی که بعد از زلزله شاهد پس لرزه هایی می باشیم تجربه نشان داده ایجاد اردوگاه های محلی درپارک هاو فضاهای باز در محلات داخل و اطراف شهر بهترین نوع اسکان موقت است.مزیت این نوع محل ها (اردوگاه ها یا محل های متمرکز) این است که علاوه برمحافظت افراد در مقابل سرما، گرما ،باران و شرایط نامساعد جوی ، تامین امنیت عاطفی و روحی بین خانواده های آسیب دیده ایجاد می شود و ارائه ی خدمات بهداشتی،پزشکی،غذایی و...نیز به سهولت انجام می پذیرد. معیارهای مکان یابی مراکز امداد و اسکان ایمنی،کارآیی،اثربخشی و مجهز بودن است. در این مقاله با بررسی ساختار حاکم برشهر تبریز اقدام بر دست یافتن به معیارهایی برای ایجاد مکان های اسکان موقت به عنوان جایی امن برای جامعه آسیب دیده، که دارای شرایط لازم برای سکونت افراد از جنبه های مختلف زیرساختی، فرهنگی، اجتماعی، امنیتی و انتظامی باشد تا در قالب یک برنامه ملی مدیریت بحران بتوان پس از بازسازی مناطق آسیب دیده آن مکان ها را به راحتی تخلیه کرده و یا برای موارد دیگر مورد استفاده قرار داد.

کلیدواژه ها:

بلایای طبیعی ، اسکان موقت ، مدیریت بحران ، تبریز ، مکان یابی