ارائه تحلیل اساسی برای دو روش موثر در کاهش زمان رسیدن به حالت پایای سامانه های حرارتی

مقاله حاضر نتیجه تحقیق بر روی کاهش زمان رس یدن به حالت پا یای سیستمهای حرارتی است . به این ترتی ب که شرا یط مرز ی با توجه به مشخصات فیزیکی سامانه تا وصول به حالت دائم تحت کنترل قرار می گیرد . در این پژوهش یک سامانه حرارت ی آزمایشگاه ی با استفاده از شبیه سازی عددی بررسی شده است، همچنین با اجرا ی چند آزما یش نتایج حل عددی با نتایج تجربی مقایسه شده است . بررسی ها نشان می دهد که با استفاده از دو روش اعمال شار حرارتی اولیه و اعمال تغییر سرعت اولیه می توان زمان رسیدن به حالت پایای سامانه های حرارتی را به می زان بسیار زیادی کاهش داد . این دوروش در برنامه ریزی آزمایشها ی تجرب ی و همچنین اجرای برنامه ها ی محاسبات ی کاربرد دارد. نتایج آزمایشگاهی حاصل از دو روش بالا در مقالات قبلی 1] و [2 ارائه شدند، در بخش سوم این پژوهش با مروری کوتاه بر نتایج حاصل، تحلیل فیزیکی از رفتار مشابه سیستمهای حرارتی ارائه شده است . همچنین با استفاده از روشهای آماری روابط همبستگی برای زمان رسیدن به زمان بدون بعد بر حسب سرعت اولیه بدون بعد و گرمای اولیه بدون بعد ارائه شده است .