رمزهای پایداری و جاودانگی در اشعار م. سرشک (شفیعی کدکنی)

رمز از ابزارهای اصلی زیبایی آفرینی در شعر معاصر است و ویژگی هایی چون چندمعنایی، ابهامهنری و عدم صراحت در شعر معاصر فارسی تا حد بسیار زیادی مرهون رمزگرایی شاعران آن است.رویکرد رمزگرایانه در شعر معاصر ایران از یک سو محصول آشنایی با مکتب سمبولیسم و تأثیرپذیری ازآن و از سوی دیگر حاصل شرایط اجتماعی و سیاسی خاصی است که شاعران در آن زیسته اند. شفیعیکدکنی از شاعران برجسته رمزگرای معاصر محسوب می شود که جانمایه شعر او، اجتماع و مسائل آناست. تصویر جامعه و تحولات اجتماعی و سیاسی آن، تشویق به پویش و مبارزه، ستایش آزادی،پیام آوران آن، جان باختگان این راه و پایداری برای رسیدن به جامعه ی انسانی مفاهیمی هستند که بهصورت نمادین در اشعار دهه های چهل و پنجاه او به تصویر درآمده اند. موضوع پژوهش حاضر بررسیرمزهای شعر شفیعی کدکنی در دهه های چهل و پنجاه هجری است و از آنجا که انسان و مسائل آنمحوری ترین درون مایه شعر م. سرشک است؛ رمزهای شعر او مستقیم یا غیر مستقیم با انسان و جامعهسر وکار دارند.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر فارسی ، سمبولیسم اجتماعی ، شفیعی کدکنی ، رمزهای پایداری