پایداری منظر مجموعه های دانشگاهی ( نمونه موردی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین)

دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین منظر شهری نوظهوری است که طی دو دهه گذشته در شمال شهر قزوین ایجاد گردیده و گسترش شهر را به جانب خود تقویت کرده است. این مقاله با روش تحقیق میدانی و کتابخانه ای به بررسی میزان هماهنگی این مجموعه باالگوهای پایدار معماری منظر می پردازد. به جهت مکان انتخاب شده برای این مجموعه، همجواری با بزرگراه و امکان تعریض راهمنتهی به دانشگاه امکان توسعه آینده آن مهیا کرده است. فضای سبز پوشیده از درختان جنوب سایت به خوبی حریم جاده را مشخص و میزان صدای نامناسب بزرگراه را کاهش می دهد و از سوی دیگر با اضافه شدن به منظر کوهستانی شمالی بر قدرت منظر طبیعی مجموعهمی افزاید. در فضاهای داخلی مشاهده می شود که زون های ورزشی و فضای سبز با پراکندگی موجب استفاده همگانی از آن ها گردیده است این در حالی است که ارتباط دانشکده ها با هم و با فضای اداری نامناسب و دسترسی ها ضعیف طراحی شده است همچنین دسترسی خارج به داخل مجموعه ضعیف و ناکارامد بوده توقفگاه مناسب مجموعه طراحی نشده است. در مجموع این منظر شهری دارای پتانسیل مناسب موقعیت مکانی به لحاظ پایداری بوده ولی عدم جایابی و طراحی مناسب مجموعه پایداری آن را تضعیف کرده است

کلیدواژه ها:

پایداری ، دانشگاه ، معماری منظر ، منظر شهری ، توسعه پایدار ، منظر هوشمن شهری