پایداری و الگوهای انعطاف پذیری در طراحی کانون برای کودکان

با پیشرفت تکنولوژی و با وجود شهرهای شلوغ و آسمان خراشها، حضور کودکان در عرصه طراحی شهری به فراموشی سپرده شده است، کودک فرصتی برای ابراز شخصیتش ندارد و پیوندهای اجتماعی و عاطفی کم رنگتر گشته اند. نتیجهاش کاهش تحرک فیزیکی، عدم آگاهی های محیطی میشود. در فضاهای عمومی جایی برای بازی کردن، بروز هیجان وخلاقیت وجود ندارد. کودک کنجکاویش را همراه با بازی در دنیایش انجام میدهد. بنابراین محیط اطراف باید مطابق بافعل و انفعال درونش بوده و حس کنجکاوی او را بر انگیزد و او را به آموختن تشویق نماید که نیازمند انعطاف پذیریمحیط است. توسعه پایدار یکی از بحث های مهم قلمداد می شود. پایداری فضاهای آموزشی، توجه به افزایش عمر بنا و پاسخگویی برای نیاز های عملکردی نسل های آینده و همچنین دستیابی به الگوهای معماری برای طراحی فضاهاییانعطاف پذیر برای کودکان می باشد. این محیط باید به سادگی تغییر پذیر بوده و به منظور پاسخگویی نیاز های در حال تغییر آنها، موقعیت های متفاوتی را فراهم آورد.بنابراین هدف، تکیه بر ذات جستجوگر و تجربه پذیر جهان کودک، در جهت شناسایی و کشف استعدادهای کودکان میباشد. در نهایت چنین استنتاج می شود که با خلق و طراحی یک محیط یادگیری انعطاف پذیر توسط طراحان می توان نوعی سازگاری با روحیات درون کودک و همسویی با تغییر پذیری روش ها ی آموزشی نو را سبب گردید

کلیدواژه ها:

آسمان خراش ، خلاقیت ، فعل و انفعال ، انعطاف پذیری ، توسعه پایدار