سکونت در بلندمرتبه ها؛ مکان یا بیمکانی؟

یکی از اصول و شرایط لازم برای ادامه زندگی انسان وجود کانون های پایدار زندگی است. کانون هایی که هویت فرد راحفظ نمایند و قابلیت هویت بخشی به او در طول زمان را داشته باشند. به عبارتی بودن انسان در سکونت او معنا می یابدو این به بهترین شکل ممکن در مکان رخ می دهد. وحدت اندیشه و عمل و هنر خلق مکان را می توان به شکلملموستری در سکونت گذشته جستجو کرد. اما شیوه های سکونت در دنیای امروز دستخوش تغییراتی است که از روححاکم بر زمان خود و نیازهای آن سخن میگوید. بلندمرتبه سازی و اتفاق سکونت در آن که از رهاوردهای این زندگیمدرن است، پدیدهای نسبتا نوظهور در معماری و شهرسازی است که بواسطه ماهیتش میتواند با آشکارسازی ارزشهایمکانی خود در مقیاسه ای مختلف به ارزشها و کنش های فردی و اجتماعی انسان جهت دهد یا برعکس موجب حسبی مکانی و لامکانی شود. این پژوهش تلاشی در جهت یافتن و تدقیق آن مواردی است که از طریق آنها یک برجمسکونی در مقیاسه ای مختلف با مکان و ارزشهای مکانی بستر شکل گیری خود در ارتباط قرار می گیرد. بستری کهپیش از آن نیز جریان زندگی را به نوعی دربرداشته و دارای سابقه سکونت است. روش تحقیق مطالعه حاضر مبتنی بر دوبخش نظری و تجربی است. در بخش نظری و با روش توصیفی- تحلیلی، شیوههای سکونت که انسان هستی خود را درآن به تثبیت میرساند بر اساس دیدگاه شولتز، مطرح شده است. بخش تجربی پژوهش اختصاص به ارزیابی ابعاد مختلفساختمانهای بلندمرتبه در احراز ارزشهای مکانی بستری که در آن شکل گرفته دارد که از طریق منابع مکتوب ومطالعات میدانی، تدوین شده است. نتیجه پژوهش نشان می دهد که در یک ارزیابی کلی، بلندمرتبه سازی در مقیاسه ایکلان سکونت و در تعاملی مثبت، تشدید کننده حس مکان و در مقیاسهای خرد تضیف کننده کیفیت های مکانی محیطاطراف خود و حتی از بین برنده آن خواهد بود.

کلیدواژه ها:

بلندمرتبه سازی ، سکونت ، مکان ، بی مکانی