مقدمهای بر کاربست نور بهمثابه ابزاری در معاصرسازی شهری

در طراحی شهری می توان «نور» را به مثابه یک واسطه در نظر گرفت؛ پدیده ای که می تواند در وجوه مختلف زندگی شهری به مقدار زیادی تآثیرگذار باشد. بر مبنای مطالعات علمی انجام شده، پر واضح است که وجود یا فقدان نور، نقش مهمی در بروز رفتارهای مجرمانه در فضاهای شهری ایفا می نماید. بر این اساس، از مهم ترین معضلات موجود در بافت های فرسوده ی شهری نیز مشکلات پیرامون نور و روشنایی و به تبع آن احساس ناامنی است. در واقع می توان گفت که در بافت های فرسوده ی شهری به دلیل عدم توجه به الزامات مرتبط با روشنایی، زمینه های لازم برای آسیب های اجتماعی- روانی فراهم می آید؛ از مهم ترین این آسیب ها، مسئله ی «ترس از خشونت» یا «قربانی رفتار مجرمانه شدن» است. بنابراین توجه به مساله ی نور و روشنایی در بافت های فرسوده ی شهری، در راستای رفع ناپیداری آن ها از اهمیت به سزایی برخوردار است. در این راستا مقاله ی حاضر «معاصرسازی شهری» را به عنوان رویکردی نوین جهت احیای بافت های فرسوده مد نظر قرار داده است. «معاصرسازی» نگاهی است تخصصی که ویژگی های جدید و شرایطی تازه در فضای شهری پدید می آورد و محیط های انسان ساخت شهری را به گونه ای تغییر می دهد که هرگونه مشکل ناشی از فرسودگی را از فضا بزداید. ازین رو با توجه به انعطاف پذیری این رویکرد، معاصرسازی شهری می تواند با بهره گیری از ابزار نور و روشنایی، در جهت احیای بافت های فرسوده ی شهری و ترمیم سلامت روان ساکنین و استفاده کنندگان این فضاها گام بردارد. پژوهش پیش رو از نوع توصیفی- تحلیلی- تطبیقی بوده و با بررسی نمونه های موفق جهانی، تلاش کرده است تا جایگاه نور را به عنوان ابزاری با ارزش در رفع معضلات بافت های فرسوده ی شهری مورد توجه قرار دهد.

کلیدواژه ها:

تجارب جهانی ، معاصرسازی شهری ، نور و روشنایی