راهکارهای ارتقاء نورپردازی عرصههای عمومی با تأکید بر سالمندان

در ابتدای سده ی بیستم، گروه های ویژه شامل سالمندان، معلولین و امثالهم بخش کوچکی از جمعیت را شکل می دادند و میانگین طول عمر 47 سال بود. این در حالی است که امروزه از یک سو با وجود پیشرفت هایی که در ترویج اصول بهداشتی و تجهیزات پزشکی حاصل شده شاخص امید به زندگی در دنیا تا حد زیادی افزایش یافته، «جمعیت سالخورده با امید به زندگی بیشتر و کاهش نرخ تولد» به جز در بخش-های خاصی از کشورهای جنوب صحرای افریقا به پدیده ای جهانی بدل شده است؛ از سوی دیگر با تغییر دیدگاه نسبت به مقوله ی عدالت اجتماعی در بهره مندی شهروندان از فضاهای شهری و عرصه های همگانی، تلاش بر آن است که با استفاده از سیاست های برنامه ریزانه و به واسطه ی کانسپت «طراحی همه شمول»، مردم به حاشیه رانده شده بار دیگر به صحنه ی اجتماع بازگشته، امکان حضور در مکان های عمومی و شرکت در فعالیت های جمعی را بیابند. جمعیت ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست، به طوری که در آینده ای نه چندان دور شاهد خیل عظیمی از جمعیت مسن خواهد بود. نتیجتاً به نظر می رسد پیش بینی امکانات مورد نیاز این گروه، و مناسب سازی فضاهای شهری به منظور تأمین شادابی و سلامت روانی ایشان ضرورتی ناگزیر است. نوشتار حاضر سعی دارد مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر اصول طراحی همه شمول و با نظر به نورپردازی شهری به مجموعه ای از راهکارها جهت تسهیل حضور سالمندان در فضاهای شهری برسد.

کلیدواژه ها:

حضورپذیری ، سالمندان ، عرصه های عمومی ، نورپردازی ، همه شمولی