ترسیب کربن خاک راهکاری جهت بهبود مدیریت اراضی

دی اکسیدکربن اتمسفر در دهه های اخیر افزایش قابل توجهی داشته است. شیوه های مدیریت اراضی، شرایطی را برای تعدیل افزایش غلظت CO2 فراهم می آورند که طی آن کربن اضافی از طریق ذخیره شدن در بیوماس گیاهی و مواد آلی خاک ترسیب می گردد، این فرآیند را اصطلاحا ترسیب کربن خاکی گویند. عوامل مختلفی بر ترسیب کربن خاک موثرتد که یکی از آنها تغییر اقلیم است که با تأثیر بر رژیم های رطوبتی و حرارتی خاک و همچنین چرخه عناصر غذایی ، بر پوشش گیاهی و ترکیب گونه ها اثر می گذارد و به دلیل تغییر در بیومس به نظر می رسد بر ذخیره کربن آلی و در نتیجه خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک نیز اثرگذار است. از آنجایی که در بین گازهای گلخانه ای، دی اکسید کربن عمده ترین گاز موجود میباشد، لذا حدود نیمی از سهم گرم شدن زمین ناشی از افزایش غلظت دی اکسید کربن می باشد. ترسیب کربن در خاکهای جنگلی در حاصلخیزی رویشگاه و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای مفید است، ولی تشخیص شرایط خاک و فعالیتهای مدیریتی (جنگل کاری) که تراکم و بقای کربن را افزایش میدهند، کار دشواری است. مراتع به دلیل اینکه بر اثر اعمال مدیریتهای مختلف واکنش مختلف به میزان ترسیب کربن دارند لذا با توجه به توانایی بالای ترسیب کربن پوشش گیاهی و بالاخص خاک مراتع می توان اقدامات مدیریتی را طوری انتخاب نمود که علاوه بر بهره برداری پایدار از منابع این امکان وجود داشته باشد که به افزایش توان ترسیب کربن نیز کمک کرد. در این صورت این طور می توان گفت افزایش توجه به مراتع و مطالعه توان ترسیب کربن آن، می تواند به کاهش نگرانی جامعه جهانی نسبت به گرم شدن اقلیم منجر شود.

کلیدواژه ها:

ترسیب کربن ، بیومس ، پوشش گیاهی