نقش احساس تنهایی در پیش بینی سازگاری اجتماعی نوجوانان بی سرپرست

هدف این مطالعه، درصدد پاسخگویی به این سوال هست که آیا احساس تنهایی نوجوانان بی سرپرست نقشی در پیش بینیسازگاری اجتماعی آنها دارد؟ پژوهش حاضر، یک توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل نوجوانانبی سرپرست بوده که در مراکز شبانه روزی بهزیستی به سر می بردند. در این پژوهش به دلیل وجود سه متغیر پیش بینحجم نمونه 90 نفر انتخاب شده و به دلیل احتمال افت نمونه و هم چنین افزایش اعتبار بیرونی پژوهش 10 نفر به آناضافه شد.جمعاً 100 نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. با نمونه های در دسترس، بعد از جلب رضایت، فرایند جمع آوری دادهها با پرسشنامه سازگاری اجتماعی و پرسشنامه احساس تنهایی انجام شده و با ابزار آماری تحلیل واریانس و همبستگی تحلیل شد. در این پژوهش تعداد 100 نفر از بچه های بی سرپرست در متغییر احساس تنهایی با میانگین 37/61 و انحراف استاندارد 22/888 و واریانس 523/856 و در متغییر سازگاری اجتماعی با میانگین 19/79 و انحراف استاندارد 9/275 و واریانس 86/026 مورد مطالعه قرار گرفتند که تفاوت معنی داری بین دو متغییر وجود داشت. یعنی احساس تنهایی کودکان بر سازگاری اجتماعی آن ها تاثی منفی دارد. یافته ها نشان میدهد که برخورداری از خلق مثبت، واقعاً به افراد کمک میکند تا بهتر باشند وبهتر عمل نمایند، موفقیت بیشتری کسب کنند و نتایج درخشان تری را به دست آورند.به مسئولان و برنامه ریزان آموزشی مراکز بهزیستی پیشنهاد میشود که با تدارک برنامه های تفریحی و اردویی وشادبخشاز احساس تنهایی کودکان بکاهند و با حضور بیشتر کودکان در جامعه و شرکت در مراسمات و اجازه همکاری بچه ها درکارهای اجتماعی موجب سازگاری و اخت بیشتر کودکان با جامعه را شوند.

کلیدواژه ها:

سازگاری نوجوانان ، احساس تنهایی ، نوجوانان بی سرپرست