رابطه خوداثربخشی و سازگاری اجتماعی در نوجوانان بی سرپرست

هدف این پژوهش به بررسی نقش خوداثربخشی در پیش بینی سازگاری نوجوانان بی سرپرست پرداخته می شود تا بتوانعوامل موثر در این امر را شناسایی نموده و راهکارهایی برای افزایش آن ارایه داد که در مراکز بهزیستی کاربرد داشته باشد.پژوهش حاضر، یک توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل نوجوانان بی سرپرست بوده که در مراکزشبانه روزی بهزیستی به سر می بردند. در این پژوهش به دلیل وجود سه متغیر پیش بین حجم نمونه 90 نفر انتخاب شده وبه دلیل احتمال افت نمونه و هم چنین افزایش اعتبار بیرونی پژوهش 10 نفر به آن اضافه شد.جمعاً 100 نفر به عنوان نمونهانتخاب شد. با نمونه های در دسترس، بعد از جلب رضایت، فرایند جمع آوری داده ها با پرسشنامه سازگاری اجتماعی وپرسشنامه خوداثربخشی انجام شده و با ابزار آماری تحلیل واریانس و همبستگی تحلیل شد. در این پژوهش تعداد 100 نفراز بچه های بی سرپرست در متغییر خوذاثربخشی با میانگین 51/54 و انحراف استاندارد 27/110 و واریانس 734/938و در متغییر سازگاری اجتماعی با میانگین 19/79 و انحراف استاندارد 9/275 و واریانس 86/026 مورد مطالعه قرارگرفتند که تفاوت معنی داری بین دو متغییر وجود داشت. یعنی اگر این متغیر اثربخشی در افراد افزایش داشته باشد به نظرمیرسد برای فرد توانایی سازگاری اجتماعی بالایی به همراه بیاورد. یافته ها نشان میدهد که برخورداری از خلق مثبت،واقعاً به افراد کمک می کند تا بهتر باشند وبهتر عمل نمایند، موفقیت بیشتری کسب کنند و نتایج درخشان تری را به دستآورند. به مسئولان و برنامه ریزان آموزشی مراکز بهزیستی پیشنهاد میشود که با تدارک برنامه هایی، سعی در ارتقای احساستوانایی کودکان از خودشان مثل: ایجاد موقعیت هایی که کودکان بتوانند توانایی خودشان را بسنجند و سپردن کارهایی کهمی توانند از عهده اش بربیاییند و مشارکت دادنشان در کارهای اجتماعی، را شوند.

کلیدواژه ها:

سازگاری نوجوانان ، خوداثربخشی ، نوجوانان بی سرپرست