نقش یافته های روانشناختی در قوانین مرتبط با کودک آزاری در توسعه پایدار

کودک آزاری پدیده ای یکنواخت و همگن نبوده و دارای اشکال متفاوتی می باشد. از یک سو این پدیده دارای انگیزه ها، علت شناسی و مفاهیم متفاوتی می باشد و از دیگر سو با توجه به آثار گسترده ی آن در زندگی شخصی و اجتماعی کودک، می توان آن را از جنبه های مختلف روانشناختی، جامعه شناسی، حقوقی و ... مورد بررسی قرار داد. سازمان بهداشت جهانی در تعریف کودک آزاری این گونه بیان داشته است که: آسیب یا تهدید سلامت جسم و روان و یا سعادت و رفاه و بهزیستی کودک به دست والدین یا افراد دیگر که نسبت به او مسئول هستند. از بعد حقوقی با توجه به آثار و پیامدهای گوناگونی که کودک آزاری بر سلامت روان کودک و به تبع آن جامعه می گذارد لازم و ضروری است تا با وضع قوانین مناسب و کارآمد به مقابله و پیشگیری با این پدیده پرداخته شود تا بدین وسیله یکی از وظایف اصلی دانش حقوق که همان حمایت از حقوق اولیه افراد- بخصوص اقشار آسیب پذیری همچون اطفال در نظام حقوقی ایران، به بررسی جایگاه بررسی های روان شناختی در توسعه پایدار پرداخته است. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن بود که در مقررات داخلی ایران بر خلاف وجود قوانین بازدارنده در سطح جهانی، سازو کار مشخص و کارآمدی برای دفاع از حقوق کودکان وجود ندارد. از دیگر سو، با وجود این که در قوانین مختلف داخلی جسته و گریخته اشاراتی به نقش کارشناسان روان شناسی و مددکاران اجتماعی در خصوص پرونده های مرتبط با کودک آزاری گردیده است اما همچنان خلأ مربوط به وجود ماده یا مواد قانونی مطرح در خصوص رسیدگی های روانشناختی در چنین پرونده هایی- جهت رسیدگی جامع و کامل- احساس می گردد.

کلیدواژه ها:

یافته های روانشناختی ، کودک آزاری ، قوانین مدون ، توسعه پایدار