تاثیر حضور واحدهای تجدیدپذیر بادی و خورشیدی در یک شبکه قدرت حرارتی، با در نظرگرفتن عدم قطعیت ناشی از بارمصرفی، وزش باد و تابش خورشید به روش مونت کارلو

امروزه منابع انرژی تجدیدپذیری چون توربین های بادی و سلول خورشیدی اولا به دلیل عدم آلودگی محیط زیست و ثانیا به دلیل عدم نیاز به سوخت و در نتیجه هزینه ی حاشیه ای بسیار کم، مورد توجه فراوان بهره برداران سیستم قدرت و حتی مصرف کنندگان قرار گرفته است. با ورودمنابع تجدیدپذیر، حل مسئله ی مشارکت واحدها به عنوان یک برنامه ی بهینه سازی سنتی سیستم قدرت که تلاش دارد تا با تعیین بهینه ی ورود و خروج واحدها و تعیین تولید بهینه ی هر واحد هزینه ی کل تولید را کمینه سازد با مشکلاتی روبرو می شود. توان خروجی منابع تجدیدپذیر مانندتوربین بادی و سلول خورشیدی به عوامل طبیعی چون سرعت وزش باد و میزان تابش خورشید بستگی دارد که با نوعی عدم قطعیت همراه است.همین مسئله موجب می شود که مسئله ی مشارکت واحدها با حضور منابع انرژی تجدیدپذیر با نوعی عدم قطعیت مواجه شود. به علاوه بار مصرفی شبکه نیز همواره با مقادیر پیش بینی شده همخوانی ندارد و دارای یک میزان اختلاف تصادفی با مقادیر پیش بینی شده می باشدکه خود عامل دیگری برای بروز عدم قطعیت در حل مسئله ی مشارکت واحدهاست. برای مدلسازی عدم قطعیت نیروگاه های بادی و خورشیدی و بار مصرفی میتوان از روش های حل تصادفی و آمار و احتمالی که همراه با تخصیص توابع چگالی احتمال مناسب به عوامل عدم قطعیت می باشد، استفاده کرد. در این مقاله با استفاده از یک الگوریتم تکرار تصادفی و تخصیص توابع چگالی احتمال مناسب به سرعت وزش باد، تابش خورشید و بار مصرفی، عدم قطیت تولید واحد بادی وخورشیدی و همچنین عدم قطعیت بار مصرفی شبکه را در برنامه ی مشارکت واحدها مدلسازی نموده و با استفاده از الگوریتم بهینه سازی اجتماع ذرات برنامه ی بهینه ی ورود و خروج واحدها و همچنین میزان تولید بهینه ی هر واحد را تعیین می کنیم و نتایج را درقالب سناریو های مختلف ارائه می کنیم.