ارایه ی مدل جدید ارزشیابی در مدارس متوسطه با رویکرد تعدیل مخاطرات آزمون های پایانی وبررسی مبانی فلسفی ومقایسه ویژگیهای نظری ارزشیابی تجمعی پایانی وارزشیابی مستمر

نظام ارزشیابی تحصیلی موجود درکشورمابه طوررسمی سابقه ای حدود80 سال دارد که مبانی نظری آن براساس روان سنجی کلاسیک ورفتارگرایی شکل گرفته است. باظهورنگاه های روانشناختی جدیددرحوزه آموزش درجهان، ارزشیبای مستمرهمه درایران درسال 1377 توسط شورای عالی آموزش وپرورش تحت عنوان آیین نامه امتحانات ونوبته به تصویب رسیدو البته باروندی شتاب زده به اجرادرآمد. درحقیقت این ارزشیابی جدید بانگاه سنتی تعبیرو تفسیر شده واستهاله مفهومی پیداکرده وجای خود را به آزمون های مکرردرطول سال تحصیلی داده است. بحث ارزشیابی ازآن رودارای اهمیت ویژه است که چون ارزشیابی بخش جدایی ناپذیر فرآیند آموزش است لذااصلاح وبهبود فرآیند یاددهی یادگیری مستلزم بهبودی کیفیت ارزشیابی است( کیامنش، 1386) درادبیات رایج تربیتی ودربین مردم تصورشده است که ارزشیابی یعنی امتحان درحالی که این تصورغلط است ودارای مغالطه ای است که درآن کل(ارزشیابی )برابرجزء (ابزار یعنی امتحان ) درنظرگرفته است (حسنی، 1388) .گویی این دیدگاه به صورت یک ایدئولوژی عملیاتی درنظام ارزشیابی آموزش و پرورش مادرآمده است ( مهرمحمدی ، 1382).

کلیدواژه ها:

حذف امتحانات ، نظام ارزشیابی ، ارزشیابی مستمروتوصیفی ، ارزشیابی تجمعی