مقایسه میزان اشتیاق برای تغییر و پذیرش اجتماعی و نگرش به زندگی در معتادین خود مراجع به کلینیک ها و معتادین اجباری کمپ ها

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه ای میزان اشتیاق برای تغییر و پذیرش اجتماعی و نگرش به زندگی در معتادان خود مراجع به کلینیک ها و معتادان اجباری کمپ ها انجام شد. روش: روش مورد استفاده در تحقیق با توجه به موضوع مورد بررسی که به مقایسه دو گروه مجزا بر اساس تغیرهای مورد نظر می پردازد، علی – مقایسه ای می باشد. در این تحقیق، آزمودنی ها در هر مرحله به یک پرسشنامه (جمعاً سه پرسشنامه) پاسخ می دهند. با توجه به شرایط خاص دو گروه مجزا، دو نمونه از جامعه مورد بررسی می باشد که پرسشنامه های: مقیاس مراحل آمادگی برای تغییر و اشتیاق برای درمان اعتیاد، آزمون پذیرش اجتماعی و شاخص نگرش به زندگی را تکمیل میکنند. جامعه آماری مورد بررسی، کلیه مراجعان کلینیک های ترک اعتیاد و کمپ های شهرستان ساری می باشد که حجم نمونه برای هر گروه با روش نمونه گیری تصادفی ساده، 50 نفر (جمعاً 100 نفر) انتخاب شد. برای تفسیر و تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده شد و جهت آزمون فرضیه ها از آزمون t مستقل استفاده گردید. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که میزان اشتیاق و انگیزه افراد برای بهبود و درمان اعتیاد با توجه به نوع درمان و فرآیند اجرایی و نحوه ارجاع متفاوت است و در واقع فرد خود مراجعه با تمایل بیشتری به درمان گرایش داشته و آن را ادامه می دهد. همچنین تفاوت معناداری در میزان نگرش به زندگی افراد خود مراجع و مطلوبیت و پذیرش اجتماعی ایشان نسبت به معتادان اجباری در کمپ ها مشاهده گردید که اهمیت تغییر نگرش و لزوم حمایت های اجتماعی بر اثر بخشی درمان را مشخص می نماید. همچنین در میزان اشتیاق برای تغییر و پذیرش اجتماعی تفاوت معناداری در معتادین متاهل و مجرد بدست آمد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش در فرآیند درمان اعتیاد می بایستی در جهت ارضاء نیازهای روحی و روانی معتادان اهتمام بیشتری صورت داد و بر اهمیت و تأثیر این نیازها، به مراتب بیشتر از درمان جسمانی اذعان نمود.

کلیدواژه ها:

معتاد ، انگیزه ، اشتیاق برای تغییر ، نگرش به زندگی ، پذیرش اجتماعی