ارتباط تاب آوری و شادکامی در بین زنان متاهل شاغل و خانه دار

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه بین تاب آوری و شادکامی در بین شاغل فرهنگی و خانه دار شهر اصفهان بود. جامعه آماری عبارت بود از کلیه زنان و خانه دار شهر اصفهان که از میان زنان شاغل 81 نفر و از میان زنان خانه دار 73 نفر که از لحاظ تعداد فرزندان و سال های ازدواج همتا سازی شده بودند به روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های تاب آوری کانر ودیویدسون (2003) و شادکامی اکسفورد (1989) بودند. داده های گردآوری شده از طریق آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی شامل آزمون همبستگی پیرسون، آزمون تی و آزمون خی دو تحلیل شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که: بین شادکامی و تاب آوری در زنان شاغل رابطه وجود دارد. همچنین بین شادکامی و تاب آوری زنان خانه دار رابطه وجود دارد و میزان شادکامی زنان خانه دار و شاغل متفاوت نیست و میزان تاب آوری زنان شاغل و خانه دار تفاوتی نداشت.

کلیدواژه ها:

روانشناسی مثبت ، تاب آوری ، شادکامی