شفاعت در اندیشه علامه طباطبایی (ره) در المیزان

در بعضی ملل این طرز فکر وجود داشت، که نظام زندگى آخرت نیز مانند نظام زندگى دنیوى است، و قانون اسباب ومسببات در آن نیز جریان دارد، لذا هدایایی براى بت ها پیشکش مى کردند، تا به این وسیله برایشان شفاعت کنند. در بین ملل اسلامى نیز، عقایدی شبیه به آن دیده می شود، ولی در قرآن تمامى این آراء ابطال شده است. یعنی در قیامت، ارتباطهاى طبیعى که در این عالم میان موجودات هست، بکلى منقطع است، از آن جمله مسئله شفاعت است شفاعت از امورى است که براى رسیدن به مقصود از آن کمک مى گیریم، و موارد استعمال آن یا در مورد جلب منفعت، و یا دفع ضرر، است. البته نفع و ضررى که قوانین اجتماعی و احکام حکومتی پیش می آورد اندیشه علامه از شفاعت این است:زمان تحقق شفاعت، آخرین موقف از مواقف قیامت می باشد که با تعریف عام ایشان در تناقض می باشد با توجه به بررسی بعضی متون دینی بزرگان مکارم، طبرسی، مطهری در این موضوع برآنیم تا با واکاوی بیشتر ظرائف نظر علامه )ره( را درک کنیم. در ضمن روش تحقیق، کتابخانه ای می باشد

کلیدواژه ها:

شفاعت ، علامه طباطبایی ، تفسیر المیزان