جلوه های معرفتی ورفتاری امر به معروف ونهی از منکر در قیام امام حسین(ع) ومطابقت آن با آیات قرآن

یکی از واجباتی که در آیات و روایات بر آن تاکیدبسیار شده، به گونه ای که اگر نیک نگریسته شود اساس و پایه ی اجرای تمام دستورات اسلام و حتی سایر ادیان الهی است، فریضه ی امر به معروف و نهی از منکر است. امربه معروف یعنی امر به تمام آنچه دین آن را به عنوان ارزش قلمداد کرده، شارع مقدس از متشرعین می خواهد به آن گردن نهند و نهی از منکر یعنی نهی از تمام آنچه دین آن را ضد ارزش می داند و دین داران باید به شدت از آن اجتناب کنند و حفظ و نگهداری از این دو سبب حفظ و بقای سلامت دین، جامعه و فرد می گردد. از این رو قرآن کریم از مسلمانان می خواهد همواره گروهی بر این کار خود را ملزم و موظف بدانند و در روایات تمام اعمال نیک در برابر آن چونان قطره ای در برابر دریای مواج و پهناور دانسته شده است و گاه عمل به این فریضه تا آنجا تقدم می یابد که بذل جان نیز حتمی میگردد چنان که نهضت امام حسین علیه السلام بر همین اساس شکل گرفت و هم ایشان اساس قیام خود را عمل به این فریضه معرفی کردنداین قیام همواره و از جهات مختلف مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و راه گشا و جهت بخش نهضت های آزادی بخش در طول تاریخ بوده است. آنچه در این پژوهش ضروری به نظر می رسد بررسی جلوه های معرفتی و رفتاری امربه معروف و نهی از منکر در قیام حسینی و مطابقت آن با آیات قرآنی است. به این معنا که اگر این قیام بر مبنای این فریضه تبلور یافته است، مهمترین وجوه معروف ها و منکراتی که مد نظر بوده کدام است؟ و در راس آن احیای کدام واجبات و مباره با کدام منکرها بوده؟ و نیز امام چگونه و با چه عملکردی توجه به این معروف ها و منکرات را به نمایش گذاشته است؟ و دیگر اینکه مهمترین واجبات و منکراتی که در صحنه ی قیام حسینی دیده می شود در مطابقت با آیات قرآن در چه جایگاهی قرار دارند؟

کلیدواژه ها:

قیام امام حسین ، امربه معروف و نهی از منکر ، جلوه های معرفتی عاشورا ، جلوه های رفتاری عاشورا ، آیات وروایات