بازآفرینی بافت تاریخی شهری در راستای پایداری محلهای و با تکیه بر رویکردTND مطالعه موردی محله نقیبکلا بابل

بافت های تاریخی شهر ها به عنوان بزرگترین میراث به جای مانده از دوران گذشته در دل شهر جدید جای گرفتهاند؛ اما در شرایط توسعه ی پرشتاب جامعه ی امروز که سبب مداخله عجولانه در کالبد این بافت ها شده و همچنین عدم برنامهریزی صحیح به منظور بهبود این مراکز قدیم شهری، موجب افول آنها شده و محلات سنتی و تاریخی کارکرد خود را از دست دادهاند. بافت قدیم شهر بابل در زمره ی بافتهای کهن کشور به شمار می آید که در معرض خطر فرسودگی قرار دارد؛ لذا به منظور بازگرداندن این مجموعه به چرخه ی زندگی و هماهنگ کردن این فضاها با نیازهای امروزی، طراحی و اجرای برنامههای بازآفرینی و ساماندهی شهری امری ضروری بهنظر میرسد. بر این اساس جنبش نوشهرسازی دیدگاههای اصلاح گرایانهای به منظور ساماندهی محلات سنتی مد نظر قرار داده است. یکی از مفاهیمی که در این جنبش مورد توجه قرار گرفته، رویکردTND میباشد که میتواند با محوریت قرار دادن انسان درطراحی ها و اهداف خود بر اساس نیاز های جامعه جدید در کنار کمترین تخریب فضاهای تاریخی، مناسبترین الگو برای ساماندهی این محلات در ایران باشد.مقاله حاضر با هدف دستیابی به محلهای پایدار از طریق ارتقاء سطح نظام عملکردی و سطح کمی-کیفی کالبد بافت انجام شده است. در راستای هدف مذکور، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و بر مبنای دادههای میدانی و اسنادی، به بررسی عوامل درونی و بیرونی بخشی از بافت تاریخی بابل (محله نقیبکلا) با استفاده از مدلSWOT پرداخته شده است. در پی آن به منظور ساماندهی مجموعه مورد نظر با هدف پویایی و سرزندگی وبا تکیه بر اصول توسعه محلات سنتی، راهکارها و طرحهای پیشنهادی ارائه گردیده است. در نهایت با توجه به تجزیه و تحلیلهای صورت گرفته این نتیجه بهدست آمد که ساماندهی با رویکردTND در این محله علاوه بر بازآفرینی آن، سبب ایجاد پایداری محله ای نیز در داخل بافت میگردد

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، توسعه محلات سنتیTND ، پایداری محلهای ، بافت تاریخی ، محله نقیبکلا ، SWOT