مقایسه کارایی شبکه های عصبی مصنوعی در تخمین میزان آبشستگی در تکیه گاه کناری پل ها

تعیین عمق آبشستگی موضعی مجاور تکیه گاه ها و پایه های میانی پل ها از نکات کلیدی در طراحی آنها می باشد. روش مرسوم برای این امر، استفاده از روابطی تئوری با مبنای آزمایشگاهی است. دقت روابط مذکور در شرایط میدانی همواره مورد تردید است. امروزه استفاده از مدل های هوش مصنوعی برای پیش بینی الگوی غیر خطی میان پدیده ها عمومیت یافته است. در مطالعه حاضر انواع شبکه های عصبی مصنوعی به عنوان یک روش قابل اعتماد در مسئله آبشستگی تکیه گاه پل بررسی شده اند. اطلاعات آماری از مراجع معتبر آبشستگی انتخاب و در دو حالت داده های اصلی و بی بعد تحلیل شده اند. بهترین نتایج مربوط به یک شبکه شعاعی با مقادیر خطای RMSE، MAE و R برابر با 0/0035،0/0013 و 0/98 در فرآیند آموزش و 4/64،3/66 و 0/95 برای آزمون بوده است.

کلیدواژه ها:

تکیه گاه پل ، روابط تجربی ، شبکه های عصبی مصنوعی ، عمق آبشستگی