معماری پایدار در مجتمع های مسکونی

این مقاله برآن است که به یکی از موضوعات گریبان گیر شهرهای امروز بپردازد. امروزه اگر بخواهیم یا نخواهیم مسکن زیربنایی ترین موضوع معماری است که امروزه مسکن بزرگ ترین معضل معماری و شهرسازی است. مسکن را نباید در مقطع زمانی دید بلکه باید آن را در دوره زمانی سنجید و برنامه ریزی و قضاوت کرد. با تغییر الگوها و فرهنگ زندگی مردم نیاز به ساخت مسکن امروزی کاملاً بالا است. در کنار نیازهای قابل پیش بینی به مسکن در سایه افزایش جمعیت یا تجدید ساخت واحدهای فرسوده و دیگر برآوردها این نیاز را هم باید مورد توجه قرار داد که در بهترین حالت خانه باید حداقل هایی از استانداردهای معماری و زیبایی شناختی را داشته باشد تعیین این حداقل ها است که دغدغه مارا تشکیل می دهد.در تولید مسکن باید به نسل های آینده هم توجهی داشته باشیم و اینکه مسکن را یک کالایی ندانیم که بعد از چند سال استفاده باید از چرخه خارج شود. معماری احترام به سالخوردگان و نسل جدید با استفاده مدرن از تکنولوژی و خلق فضاهای در شان انسان که در این فضاها زندگی و برای زندگی کار می کنند، است. معماری پایدار در این رابطه باید راهنمای ما باشد. یکی از اصول بسیار شاخص این معماری استفاده حداکثر و بهینه از امکانات موجود می باشد. ضمن اینکه حداقل تغییر و تخریب در طبیعت و محیط طبیعی را باید داشته باشیم. باید بتوانیم هم از داشته های مادی و هماز داشته های فرهنگی و بومی خود حداکثر بهره را ببریم. همین نکته است که اگر درست پرورانده شود هویت معماری و فرهنگی ما را در ساختمان با هر نوع تکنولوژی و مصالح ساخت تأمین و حفظ می کند. نحوه جمع آوری اطلاعات در این مقاله به شیوه ی همبستگی است. هدف این تحقیق از نوع توصیفی کاربردی است. روند ارائه شده در این مقاله، قابل تعمیم به موارد دیگر نیز می باشد و کافی است از متغیرها برای منظور فوق استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری مسکونی ، ارزش های پایدار