عملکرد معماری و زیست محیطی ساختمان های سنتی در تبریز، شمال غرب ایران

یکی از مباحث گسترده مورد مطالعه قرن 21 مربوط به مشکلات زیست محیطی است. افزایش در تولیدات صنعتیف کاهش جمعیتی روستایی، شهرهای جدید صنعتی در حال ظهور، تغییر سبک زندگی و تغییر الگوی مصرف در حال دامن زدن به مشکلات عمده زیست محیطی است، که همانند بسیاری از رشته ها تدثیر عمده ی آن در معماری هم قابل مشاهده است. روند معماری دارای پتانسیل برای به حداقل رساندن مشکلات زیست محیطی به طور مستقیم یا مرتبط است. بررسی داده های زیست محیطی و در نتیجه آن با تصمیمات درست در طول فرایند طراحی می توان مشکلات مورد بحث را به حداقل کاهش داد. معماری مسکونی، که تشکیل دهنده بخش عمده ای از صنعت ساختمان است. تأثیر قابل توجهی بر مقدار تحریک مسائل زیست محیطی دارد. مانند هر ساختمان دیگر، ساختمان های مسکونی نیز نیاز به انرژی برای حفظ شرایط زندگی مطلوب برای ساکنان دارند. نیازهای یک ساختمان و تأثیر آن بر محیط زیست را می توان با ترکیب ویژگی های بومی مطالعه ی زمین در طراحی به حداقل رساند. بررسی تصمیم گیری های طراحی داخلی و تکنیک های ساخت و ساز و مصالح ساختمانی مورد استفاده در ساخت، راهممایی در کاهش اثرات زیست محیطی فراهم می کند. در این مطالعهف خانه ی کلانتری واقع در شهر تبریز، منطقه شمال غرب ایران را با هدف بررسی پتانسیل های موجود و اصول اساسی طراحی و ساخت و ساز به منظور کمک به ساخت ساختمان های حساس به محیط زیست معاصر مورد بررسی قرار گرفته است. از طریق تجزیه و تحلیل خانه کلانتری با استفاده از برنامه Ecotect ، با یک نگاه بیوکلیماتیک در ویژگی های مؤثر بر معماری مسکن سنتی در شهرستان تبریز و بررسی چگونگی محیط زیست طبیعی و شرایط آب و هوایی محلی تدثیر گذار، ویژگی های معماری منحصر به فردی مشاهده گردید. تجزیه و تحلیل سازگاری بالقوه خانه کلانتری با محیط زیست خود نشان دهنده ی عوامل بیوکلیماتیکی است که توانایی استفاده در معماری معاصر را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، پایداری ، بهره وری انرژی ، محیط زیست ، معماری سبز ، مصالح بومی