بررسی ویژگی های پایداری مدارس سنتی ایران

نگاهی گذرا به فضاهای آموزشی ساخته شده در طی دهه های گذشته به روشنی نشان می دهد که معماری از مدارس جدا شده و آنچه مدنظر قرار گرفته، ایده ی پرداختن و ساختن فضاهایی برای نشستن و برخاستن دانش آموزان و دانشجویان بوده است و می توان بر این مدعا پای فشرد که فضاهای آموزشی کشور، مصداق بارز جدایی فضا از عملکرد در معماری می باشد و این در حالی است که نگاه معمارانه به مدرسه سازی در ایران، پیشینه ای دور و دراز دارد. یکی از ویزگی های مهم مدارس سنتی علاوه بر شکل کالبدی، جنبه های زیبایی شناسانه و حکمت های نهفته در آنها می باشد که تأثیر زیادی بر تعالی روحی جویندگان علم و دانش خود داشتند که در شیوه رایج مدرسه سازی در ایران این موضوع بسیار کم رنگ گشته است و به جرأت می توان گفت که کمتر مدرسه یا مرکز علمی را می توان پیدا کرد که دارای این تأثیر معنوی باشد. تحقیق پیش رو بر آن است تا ابتدا با استفاده از نظریات اندیشمندان این حوزه به تعریف مفاهیمی همچون توسعه پایدار و معماری پایدار پرداخته سپس ویزگی های پایدار مدارس سنتی را بیان نموده و راهکارهایی را جهت باززنده سازی این مهم ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

معماری ، فضاهای آموزشی ، مدارس سنتی ، پایدار