بررسی رهایش برونتنی انسولین از هیدروژل حساس به دما با پایه کیتوسان

یکی از جدیدترین مباحث مطرح در زمینه طراحی سامانه های آهسته رهش دارو، استفاده از محلول پلیمری کیتوسان - گلیسرول فسفات به عنوان یک سامانه زیست تخریب پذیر حساس به دما با قابلیت تشکیل ژل در محل تزریق است. هنگامیکه سوسپانسیون حامل داروی این پلیمر که در دمای محیط مایع است از طریق تزریق با سرنگ وارد بدن می شود، به صورت یک ژل نامحلول درآب درآمده ، ذرات دارو در بین زنجیره های آن گرفتار شده و به تدریج آزاد می شوند. هدف از این تحقیق، تهیه و بررسی کارایی یک سامانه آهسته رهش انسولین بر پایه هیدروژل کیتوسان گلیسرولفسفات است. برای این منظور انسولین در غلظتهای مختلف، در حامل پلیمری بارگذاری شد. رهش برون تنی دارو در طول 3 هفته بررسی شد. نتایج نشان داد با افزایش غلظت گلیسرول فسفات و انسولین بارگذاریشده سرعت رهش انسولین از این هیدروژل کاهش مییابد. ثبات ساختمانی انسولین رهش یافته توسط شناساگر 8-Anilino-1-Naphthalenesulfonate (ANS) بررسی شد. نتایج حاکی از این بود که پایداری ساختمانی انسولین رهش یافته حفظ شده و همانند انسولین اولیه می باشد. با توجه به روش تهیه و تجویز ساده، رهش طولانی مدت انسولین وپایدار ماندن آن، این سامانه قابلیت خوبی برای استفاده به عنوان یک سامانه آهسته رهش تزریقی برای داروهای پپتیدی و پروتئینی را دارد.

کلیدواژه ها:

هیدروژل ، کیتوسان ، حساس به دما ، ژله ای شدن خود به خود ، انسولین