بررسی امکان ایجاد مقاومت به بیماری ریزومانیا از طریق القای موضعی پدیده خاموشی ژن بر علیه ویروسرگبرگ زرد نکروتیک چغندرقند

بیماری ریزومانیا یا ریشهریشی یکی از مهمترین بیماریهای ویروسی چغندرقند است که خسارات سنگینی را به تولید چغندرقند وارد میسازد. شیوع این بیماری باعث کاهش 30 تا 100 درصدی عملکرد ریشه میگردد. عامل این بیماری ویروس رگبرگ زرد نکروتیک چغندرقند است که از طریق آلودگی قارچ پلی میکسا انتقال می یابد. در پژوهش حاضر، مقایسهای برای انتقال سازههای مقاومت با دو روش تراژنی موضعی با تزریق پشت برگی آگروباکتریوم به بافت برگ و تفنگ ژنی بر روی گیاه مورد استفاده در این آزمایش به ترتیب ژن رمز کننده پروتئینی پوششی و S و 6 S محک کنوپودیوم انجام گرفت. سازه های 3حامل حالت سنجاق mRNA ، 5 آن را به صورت سنس اینترون آنتی سنس حمل می کنند و پس از رونویسی '-UTR توالی سری به خود می گیرند که در آنها اینترون یک حلقه تشکیل میدهد. در این آزمایش، ابتدا سازهها به گیاه گلدانی کنوپودیوم به دو روش تزریق پشت برگی آگروباکتریوم و تفنگ ژنی انتقال داده شد و پس از سه روز با عصاره ریشه آلوده چغندرقند مایه زنی مکانیکی انجام شد. پس از چهارده روز از علائم بیماری به طور کمی یادداشت برداری شد. هر دو روش موجب کاهش تعداد لکههای نکروتیک نسبت به گیاهان شاهد شد. این نتیجه بیانگر این است که مقاومت ایجاد شده با تراریختی موضعیفارغ از نحوه انجام آن موجب فعال سازی خاموشی ژن و در نتیجه ممانعت از تکثیر ویروس می شود. البته با توجه به میزان کاهش تعداد لکههای حاصل از آلودگی ویروسی و عدم پیچیدگی روش تفنگ ژنی مطلوبتر از روش تزریق پشت برگی مصنوعی ادامه دارد.مطالعات بر روی استمرار مقاومت و استفاده از قطعات DNA آگروباکتریوم بود.

کلیدواژه ها:

خاموشی ژن ، Agroinoculation ، ریزومانیا ، کنوپودیوم ، تفنگ ژنی