بررسی وارزیابی توسعه فضای سبزعمودی در شهرهای ایرانی با رویکرد پایدارسازی شهری (نمونه موردی شهرتبریز)

امروزه به دلیل تغییرات نامطلوب آب وهوا ومحیط زندگی انسان که باعث کاهش واز بین رفتن فضاهای سبز شهری شده است و همچنین گرم شدن زمین وآلودگی های حاصل از سوخت های فسیلی که زندگی نسل امروز وباتبع نسل های آینده را در خطر می اندازد،نیاز به توسعه پایدار امری ضروری به حساب می آید. ازاین رو با کاربرد سیستم های سبز عمودی به عنوان راه حلی مناسب برای کاهش آلاینده های زیست محیطی وهمچنین ایجاد آشتی بین انسان وطبیعت، به دنبال تحقق امر توسعه پایدار شهری می باشیم.امروزه با استفاده از سیستم های سبزعمودی که توسط طراحان در لایه شهروساختمان ها اجرا می شوند،هم به دنبال ایجاد شهری زیبا از نظر بصری هستیم وهمچنین می توان از آن به عنوان کاهش دهنده آلاینده های صوتی،تصفیه هوا،عایق حرارتی،کاهش دهنده مصرف برق وموارد دیگر استفاده کرد.ازاین رو در این مقاله با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به تعریف وبررسی توسعه پایدار،مشخصه های توسعه پایداروشاخص های زیست محیطی در توسعه پایدار پرداخته شده است ودر ادامه به معرفی فضای سبزوسیستم های سبز عمودی،مزایای استفاده ازاین سیستم ها در لایه شهروساختمان به عنوان بخشی از استراتژی های زیست محیطی در جهت رسیدن بهشهری پایدار اشاره شده است.همچنین به بررسی فضاهای سبزعمودی در ایران وتبریز پرداخته شده است.این مقاله با بیان این موضوع که سطوح سبزدارای اثرات مثبت زیست محیطی،اجتماعی واقتصادی می باشند،به کارگیری فضاهای سبزعمودی در شهرهارا به عنوان راهکاری عملی در جهت توسعه پایدار شهری محسوب می نماید

کلیدواژه ها:

توسعه پایدارشهری ، فضای سبز ، سیستم های سبز عمودی ، نماهای سبز