تاثیر فرهنگ ایرانی بر معماری اسلامی مسکونی ایران با رویکرد پایداری اجتماعی

خصوصیات فرهنگی هر عصری را می توان در معماری آن شناخت.جهت گیری فرهنگ ها، همواره بر مبنای فطرت بشری و اندیشه او انجام می شود، بنابراین فضای معماری بر مبنای مفاهیم فرهنگی در عرصه زمان به شد و تکامل می رسد، پس لازم است همواره برای شناخت بیشترمعماری، فرهنگ رابه عنوان عامل تاثیرگذارمهم برمحیط مصنوع مورد بررسی قراردهیم.پایداری اجتماعی یکی ازابعاد پایداری است که حول محورانسان و جنبه های روانی واجتماعی وفرهنگی اومی چرخد و به عنوان بخش مهم درجهت رسیدن به توسعه پایداری و تامین نیازهای اجتماعی بشر می کوشد.توجه به این مبحث سبب ارتقای کیفی زندگی انسان و بالارفتن مشارکت اجتماعی شده وحتی رسیدن به پایداری زیست محیطی رامحقق می سازد.مقوله فرهنگ وپایداری اجتماعی دومقوله ای هستند که بهم مرتبط بوده و واکاوی وتوجه هم زمان هریک درمعماری امروزما به خصوص دربخش مسکونی سبب ارتقای کیفیت زندگی و بالارفتن هم بستگی اجتماعی وحس تعلق محیطی می شود وازجرم وبذهکاری می کاهد و جامعه را درجهت آرامش بیشترسوق می دهد.دراین رابطه معماری اسلامی ایران درگذشته با فرهنگی که ناشی ازحکمت وبینش بود به حفظ حریم خصوصی درعین حال با اتکا متقابل همسایگان و زندگی فردی -خانوادگی و رفع تبعیض اجتماعی امکان زندگی اقشارمختلف را درهمسایگی ها محقق می ساخت.روش مطالعه دراین مقاله کتابخانه ای می باشد، این مقاله قصد دارد بیشتر به موضوع مسکن در معماری اسلامی ایران که با توجه به فرهنگ جامعه به وجود آمده و همواره به پایداری اجتماعی نگاه ژرف گونه ای داشته است وهم چنین به پیامدهای رعایت نکردن این مفاهیم درمعماری معاصربپردازد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، پایداری اجتماعی ، مسکن ، معماری اسلامی ایرانی