بررسی رابطه ی عرفان و معنا بر درونگرایی معماری ایرانی- اسلامی

میدانیم که مکان های به تمام معنا درون، متمرکز و محصور ساختن از ویژگی های اساسی محیط انسان ساخت است. پس با نگاهی عمیق تر به موضوع درونگرایی به عنوان یکی از شاخصه های مهم معماری ایرانی – اسلامی و جنبه های عرفانی و معنایی اسلام درمی یابیم که اصول حاکم بر هنر ایرانی – اسلامی به ویژه معماری، همان طریقت است و از آنجا که عامل اصلی در معماری بیش از هرچیز وجود معمار است و گویا معماران ایرانی این صفت را از عارفان هم میهن خویش گرفته اند و تمام تمرکزشان به درون معطوف است و توجه به درون، بیش از هرچیزی به خلوص عرفان می افزاید، به همین جهت یک معمارصوفی باید از درون یا باطن طریقت به حقیقت برسد. و این همان با جان و دل به خدا رسیدن است. پس، درنتیجه اثر معماری دارای باطنی است که آن را به حقیقت می رساند. مسئله ی اصلی این پژوهش که با نگاهی تفسیری تاریخی به مقوله ی عرفان و حقیقت یک اثر معماری عینیت یافته می پردازد این است که دیدگاههای عرفانی- معنایی درباره ی درونگرایی را بازشناخته و متذکر شویم. باشد که این دیدگاهها بتوانند در تقویت باور عمومی مردم عامه و ارزش نهادن به تفکرات زندگی شخصی و درونی مثمر ثمر باشند

کلیدواژه ها:

درونگرایی ، عرفان ، معماری ایرانی ، معماری اسلامی ، طریقت ، حقیقت