بررسی مفهوم زیبا شناسی ایرانی اسلامی

زیبایی نمودی از پدیده است که پس از ادراک توسط حواس و انتقال به مرکز اندیشه یا مشاهده ادراک کننده، واکنشهایی مبتنی برتجربههای اندوخته شده را در مخاطب برمیانگیزد بحث پیرامون مسائل زیباشناختی معماری صرفا یک بحث فلسفی، تئوری و مبتنی بر فرضیههایی میباشدد که از دیدن آثار به جای مانده حاصل شده است. هدف از این مقاله بیان زیباییشناسی اسلامی به مسائلی چون:فضای مثبت و منفی،اصل قرینگی، تجریدی و انتزادعی بودن،بیزمانی،غیرمادی بودن تناسب و تنووع ترکیب،بافت، توازن،آرامش،وحدت،نور،رنگ،ظرافت روحانی و جاودانگی می باشد وهمچنین معیارهای زیباشناسی در معماری اسلامی می باشد. مهمترین عناصر زیبایی در معماری اسلامی شامل خط و خوشنویسی، نقوش گیاهی و هندسی (اسلیمی)، نور وآب است که به بررسی آن ها نیزپرداخته می شود که روش تحقیق در این مقاله تحلیلی توصیفی می باشد که در نتیجه زیباشناسی اسلامی چیزی فراتر از یک پوشش و تزئین صرف میباشد. مهمترین اصل در زیباشناسی اسلامی این است که همه چیز در عالم مظهری از زیبایی خداوند متعال است و جهان جلوهای از ذات اوست

کلیدواژه ها:

زیبایی ، وحدت ، اسلامی ، معماری