نور در مسکن ایرانی-اسلامی

از آنجایی که نخستین حضور انسان در معماری فضای سکونتی است و این فضا بزرگترین بستر تحقق زندگی می باشدیافتن عواملی که کیفیت محیط را به گونه ای تحت تاثیر قرار می دهد و در نهایت موجب رضایت ساکنان از محل زندگی خود می شود و یک فضای خاطره انگیزی را برای ساکنان خود رقم می زنند. از دید همگان نور جزء اساسی و ضروری در ساختمان است که کار آن روشن کردن فضا به منظور قابل رویت ساختن آن است. نور پردازی به همان میزان که برای موفقیت یک فیلم یا تئاتر ضروری است برای طراحی یک اتاق نیز الزامی است. قدرت یک معمار در توانایی آن از استفاده دقیق نوربرای القای فضای معین می باشد. نور سرچشمه فضا نیست اما بسیاری از اشکال فضایی را به وجود می آورد چنانچه تابش نور از دریچه و پنجره به داخل یک فضای درون، ورود فضای بیرونی به فضای درونی را تداعی می کند. هدف از این پژوهش ارائه راه حلهایی برای کیفیت بخشی نور گیری فضاهای مسکونی و بهره برداری از نور در طراحی ها و ایجاد فضاهای مطلوب و همچنین ارتباط محیط و فضاها و ارائه راه حل ها و دستیابی به الگوی نورگیری مسکن با توجه به ارزشهای مسکن ایرانی. روش تحقیق در این پژوهش با توجه به ماهیت آن توصیفی تحلیلی بوده و از نظر هدف بنیادی و با ابزار تحقیق کتابخانه ای انجام می شود که در نهایت به طراحی مطلوب منازل مسکونی با استفاده از نور طبیعی منجر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

نور ، الگو ، مسکن ، سنت