آسیب شناسی باطنی از دیدگاه علامه طباطبایی در تفسیر المیزان

ظهر و بطن به ترتیب به معنای آشکاری و پنهانی نیز به کار رفته است . علامه طباطبایی بواطن قرآن را معنای طولی آیات - که رابطه مثل و ممثلی با یکدیگر دارند - به شمار می آورد ، اما در تحلیل عقلی به نظر می رسد ، مانعی نیست که کلیه معانی التزامی آیات را باطن قؤآن تلقی کرد، اعم از آنکه رابطه مثل و ممثلی با یکدیگر داشته باشند ، یا نداشته باشند . این تفسیر در طول تاریخ فراز و نشیب هایی را به دنبال داشته و به صورت های باطن گرایی افراطی ، ظاهر گرایی افراطی و تلفیقی مطرح شده است . مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی با رویکرد قرآنی بر آنست که آسیب های تفسیر باطنی را از دیدگاه علامه بیان کند، ایشان پرداختن بیش از حد به باطن را در ذیل آیات مردود شمرده ، و معتقد است این کار آسیب های بسیار را در ابعاد دور کردن انسان از هدف قرآن که هدایت و سعاد بشر است به همراه دارد ، که مفسران باطنی با نظریه های تحمیلی ارائه کرده اند .

کلیدواژه ها:

تفسیر باطنی ، المیزان ، آسیب شناسی ، علامه طباطبایی