اثربخشی قصه درمانی گروهی بر خودپنداره کودکان بی سرپرست و بد سرپرست مقیم مراکز شبه خانواده

مقدمه : قصه درمانی شاخه ای از مشاوره است که افراد را به عنوان متخصصین زندگی خود در مرکز توجه قرار می دهد و مشکلات راجدا از افراد در نظر می گیرد. قصه درمانی مبتنی بر این فرض است که انسان از مهارت، توانایی و ارزشهایی برخوردار است که به ویاین امکان را می دهد تا از تاثیر مشکلات در زندگی بکاهد. قصه زمینه معناداری را ایجاد میکند تا به کودک برای غلبه بر مشکلاتانگیزه بخشد و فرصتی برای بهبود حل مساله او فراهم می آورد.هدف از این پژوهش اثربخشی قصه درمانی گروهی بر خودپندارهکودکان بی سرپرست و بد سرپرست مقیم مراکز شبه خانواده بود.روش: این پژوهش از نوع پژوهش های شبه آزمایشی همراه با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. شرکت کنندگان دراین پژوهش شامل 24 پسر بودند که به روش نمونه گیری در دسترس از دو مرکز گلزار علوی و بنت النبی در شهر مشهد انتخابشدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیریاستفاده شد و داده ها با نرم افزار SPSS تحلیل گردید.یافته ها : نتایج نشان داد که قصه درمانی گروهی بر متغیر خودپنداره کودکان تاثیر معناداری گذاشته همچنین آزمون تحلیلواریانس برای تک تک مولفه های خودپنداره نشان داد که قصه درمانی بر چهار متغیر خود پنداره یعنی رفتار، اضطراب، جامعه پسندیو محبوبیت و شادی و رضایت مندی تاثیر معنادار و مطلوب گذاشته است، اما بر دو متغیر دیگر یعنی وضعیت مدرسه (تحصیلی) ووضعیت شناختی ذهنی و متغیر ظاهر و ویژگی تاثیر معناداری نداشته است.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش می توان پیشنهاد کرد که مربیان، معلمان، والدین و بازپروران در برنامه های تربیتی،درمانی و آموزشی خود در مورد کودکان بی سرپرست و بد سرپرست و کودکان مقیم شبه خانواده از این روش استفاده نمایند، ، زیراهمانطور که معلوم است این قشر حساسیت بیشتری دارد و حمایت بیشتری را می طلبد.

کلیدواژه ها:

قصه درمانی ، خود پنداره ، کودکان بی سرپرست و بد سرپرست ، شبه خانواده