نقش الگوی حیاط مرکزی در پایداری خانه های بومی مناطق گرم و مرطوب (نمونه موردی: شهر بوشهر)

امروزه هم زیستی با شرایط اقلیمی و بومی تبدیل به یکی از اصول مهم در معماری و شهرسازی گردیده است، اما از طرفیدر طراحی بناهای کنونی این موضوع به صورت جدی مورد توجه قرار نگرفته است، در نتیجه مقدار قابل توجهی انرژی درجهت رسیدن به شرایط آسایش در فضاهای ساختمانها از دست می رود. در این میان توجه به معماری بومی و تبیینمفاهیم آن در مباحث توسعه پایدار حائز اهمیت می گردد. پژوهش پیش رو باروش توصیفی- تحلیلی مبتنی بر اصولطراحی اقلیمی و با تکیه بر گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای و میدانی صورت گرفته است که به تبیین نقشالگوی حیاط مرکزی به عنوان فضای باز و عنصری تاثیرگذار در طراحی اقلیمی از جنبه هایی چون فرم، استراتژی طراحیو مزایای وجودی آن در خانه های مسکونی بومی می پردازد و نقش محوری و اساسی آن را در خلق معماری بومی پایداربیان می کند. در نهایت با ارزیابی و آنالیز تطبیقی به دست آمده از نقش حیاط مرکزی در خانه های بومی با مفاهیممعماری پایدار، به اصول و معیارهایی در راستای معماری همساز با اقلیم دست خواهیم یافت.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، حیاط مرکزی ، اقلیم گرم و مرطوب ، شهر بوشهر