بررسی نقش عوامل مدیریتی آموزشگاهی و خانوادگی بر خلاقیت دانش آموزان در مدارس متوسطه شهر زاهدان

خلاقیت یکی از عالی ترین و پیچیده ترین فعالیتهای ذهن آدمی است که تعلیم و تربیت باید بدان توجه کند. خلاقیت نه فقط به هوش و تفکر بلکه به سازمان شخصیت فرد نیز مربوط می شود. تربیت آزادانه شخص در وضعیتی که والدین دارای علایق قوی گوناگونی باشند باعث بروز صفت خلاقیت در اشخاص می شود. از این رو مساله تربیت دانش آموزان و پرورش استعدادهای فطری آنان از مسایل بسیار مهمی است که باید مورد توجه مربیان و والدین قرار گیرد و معلمان بایستی امکانات تجلی اندیشه خلاق را در مدارس فراهم آوردند و دانش آموزان به تدریج مفاهیم اساسی علوم مختلف را بیاموزند تا با مسایل زندگی، خلاقانه برخورد کنند و جهان اطراف خویش را در جهت مطلوب تغییر دهند. در این مقاله سعی بر آن شده است تا به بررسی رابطه بین عوامل آموزشگاهی و خانوادگی بر خلاقیت دانش آموزان بپردازد. تحقیق حاضر از نوع توصیفی- پیمایشی می باشد. هدف انجام این مقاله بررسی رابطه عوامل آموزشگاهی و خانوادگی بر خلاقیت دانش آموزان می باشد. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان سال دوم متوسطه شهر زاهدان تشکیل می دهند که از آنها 100 نفر بصورت خوشه بندی دو مرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شده اند. جهت جمع آوری اطلاعات از کتب و مقالات علمی مرتبط و برای جمع آوری داده ها جهت تحلیل و بررسی آزمون فرضیه پژوهش از پرسشنامه ای که محقق ساخته استفاده گردید. روایی صوری آن توسط چند تن از متخصصین و پژوهشگران تایید گردید و پایایی آن با استفاه از ضریب آلفای کرونباخ برای دو پرسشنامه 71و 89 صدم محاسبه گردید. در این پژوهش جهت تجزیه و تحلیل فرضیه اصلی از روش های آمار استنباطی استفاده گردید. نتایج این پژوهش نشان می دهد که عوامل خانوادگی اعم از عوامل اقتصادی، اجتماعی و سطح تحصیلات والدین و عوامل آموزشگاهی سطح امکانات ابزاری مدارس و روش تدریس معلمان بر میزان خلاقیت دانش آموزان موثر بوده و با بهبود این عوامل میزان خلاقیت دانش آموزان نیز افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

پیشرفت تحصیلی ، روش های یادگیری ، مدیریت تحصیلی ، خلاقیت