بررسی وضعیت توسعه پایدار کلان شهر تهران با رویکرد محله محوری (مطالعه موردی: منطقه 19 شهرتهران)

ازدهه 1980 مفهوم توسعه پایدار به عنوان مفهومی مهم در مباحث جهانی مطرح شد. اما همواره در سالهای اخیر انتقاداتی به بحث توسعه پایدار وارد شده است که از جمله آن می توان بهابهام این مفهوم و وجود رویکرد کلان در بحث توسعه پایدار اشاره کرد. با توجه به اینکه رویکردهای کلان در مطالعات مدیریت شهری همواره مورد نقد واقع شده است، در پژوهش حاصل سعی شده است با استفاده از رویکرد محله محوری، رویکرد کلان به خرد تبدیل شده و از ابهام آن کاسته شود. هدف تحقیق حاضر بررسی وضعیت توسعه پایدار کلانشهر تهران با مطالعه موردی منطقه 19 تهران است و پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی می باشد. با توجه به اینکه شاخص های بسیاری را می توان برای توسعه پایدار درنظر گرفت، در تحقیق حاضر سعی بر انتخاب شاخص هایی بوده است که رویکرد محله محوری را تقویت کند تا به این ترتیب بتوان به شکل بهتری به ارزیابی وضعیت توسعه پایدار محله مورد نظر (منطقه 19 شهر تهران) پرداخت. پس از مرور متون نظری، شاخص هایی جهت توسعه پایدار محله ای استخراج شد و پس از جمع آوری اطلاعات و اجرای تحلیل عاملی اکتشافی، اطلاحات مقتضی انجام گرفت و سرانجام 9 شاخص به عنوان عوامل مؤثر بر توسعه پایدار با رویکرد محله محوری شناسایی گردید. سچس از طریق آزمون میانگین (ازمون t) مشخص شد وضعیت توسعه پایدار محله مورد نظر نامطلوب می باشد. همچنین با استفاده از آزمون فریدمن به بررسی یکسان بودن یا نبودن میانگین رتبه این شاخص ها در محله مورد نظر پرداخته شد که شاخص مشارکت پایین ترین میانگین رتبه و شاخص هویت و حس تعلق بالاترین میانگین رتبه را دارا شدند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، رویکرد محله محوری ، توسعه پایدار محله ای