معماری و شهرسازی بومی شهرهای مناطق بیابانی ایران با رویکرد توسعه پایدار

معماری همچون موجود زنده باید هم ساز باطبیعت ومنطبق با عوامل اقلیمی وبستری باشد که در آن شکل می گیرد.پایداری در بوم بیایان از طریق همساز نمودن سازمان فضایی با عوامل اقلیمی و زندگی اجتماعی صورت می پذیرد. معماری ایران الگوی بسیار مناسبی از معماری پایدار برخوردار است و پایداری ریشه در ذات آن دارد و نمی توان حدفاصلی بین مباحث معماری و زیست محیطی آن قائل شد. با توجه به این که بخش اعظمی از کشور ایران را بیابان تشکیل می دهد و توسعه تکنولوژی در دهه های اخیر باعث بی هویتی معماری امروزی در چگونگی انطباق تکنولوژی نوین با معماری کهن کشورمان شده است، لذا دراین مقاله سعی خواهد شد که با استفاده از روش توصیفی به بررسی و گردآوری اصول معماری و شهرسازی حاکم بر مناطق بیابانی پرداخته واصولی را جهت طراحی معماری و شهرسازی پایدار این مناطق ارائه نماییم تا نقشی هرچند کوچک در توسعه پایدار مناطق بیابانی ایران داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

معماری ، شهرسازی ، معماری بومی اقلیمی ، بیابان ، توسعه پایدار